Niet weg te poetsen

Op de Kinkerstraat stond een jongedame. Op zich niets bijzonders, er staan wel vaker jongedames op de Kinkerstraat. Ook oudere heren trouwens. Maar deze jongedame stond niet zomaar te staan. Haar hoofd neigde naar een kant en haar lichaam wiegde bijna onzichtbaar zachtjes heen en weer, waarbij het grootste deel van haar gewicht op haar linkerbeen rustte. Ze droeg een lange, wollen, lichtbeige half opengeknoopte overjas en mooie witte merkloze sneakers, want ja, je betaalt graag het dubbele om je te onderscheiden door geen uithangbord te zijn voor een groot merk dat zich misschien inlaat met kinderarbeid of in ieder geval met lagelonenlanden-productie. Kortom, je zou kunnen zeggen dat ze eruit zag zoals gentrificerende modebewuste jongedames eruit zien. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat haar pols in een regelmatige en toch licht onstuimige beweging iets in en uit haar mond bewoog, waardoor de in de zon blinkende goudkleurige bedeltjes aan haar armband druistig bewogen, want ja, dat is toch wat bedeltjes, naast hangen, het beste kunnen. Er zijn veel aanleidingen te bedenken waardoor bedeltjes gaan bewegen, maar tandenpoetsen is toch niet het eerste waar je aan denkt, en zeker niet tandenpoetsen op straat, want dat is wat ze deed.

Doordat ze haar hoofd scheef hield, vielen haar lange haren die aan een kant licht bewegend de verticale lijn wel probeerden te houden des te meer op. Iemand die zo neigt met het hoofd zonder tandenborstel, geeft blijkt van grote interesse in wat je vertelt of die persoon vindt je gewoon aardig. Het kan ook zijn dat ze je volstrekt onbegrijpelijk vindt.
Al met al viel de nu toch onmiskenbare tandenpoetshouding mij meer op door de plek waar ze het deed. Ze was een actrice die per ongeluk het verkeerde decor was opgelopen, terwijl de camera al draaide. Gebiologeerd door wat ik had gezien liep ik door, terwijl ik mij af vroeg waarom ze haar tanden buiten poetste. Eigenlijk is tandenpoetsen wel iets intiems. Je doet het niet in een publieke ruimte of zichtbaar voor collega’s op kantoor. Je doet het alleen of in het gezelschap van een of meer naasten. Wat is de reden om een sociale norm te overtreden en ondanks of juist door je outfit een aandoenlijke deviant te zijn. Nog voor dat ik een reden kon bedenken, hield ik mij bezig met de logistiek die dit vroeg. Ze moest eerst de borstel met pasta nat maken, dan naar buiten lopen en vervolgens tijdens het napoetsen naar een wasbak lopen om het mengsel uit te spugen. Ik achtte deze jongedame namelijk niet in staat om het in de goot te spugen. Ik zou snel terug kunnen lopen en haar vragen waarom ze haar tanden buiten poetste, maar dat durfde ik niet, beschroomd als ik was om haar te beschamen door te vragen naar een aanleiding die wellicht nog veel intiemer en persoonlijker was dan haar opvallende handeling.
Wat zou de reden zijn? Waarom op straat je tandenpoetsen? Ik kan tientallen redenen bedenken – al dan niet Corona-gerelateerd – maar bedacht me dat deze situatie aan surrealisme en esthetische kracht zou inboeten door een zelfbedachte verklaring of een door de jongedame opgebiechte reden die in haar niet te raden zo voor-de-hand-liggende alledaagsheid alles verklarend zou zijn.